ibrahim tenekeci

şairliğine iyi başlayıp daha sonra şairliğinde gerileyen kişi. zaten hep öyle olur. şair kişilik muhalifliğiyle, isyankar tavrıyla kendini ve şiirini gösterir. sen tüfeksiz hareketler diye kitap yaz. kitabında "hırsızlık diyemiyorlar, hırsızlığı güzel göstermek için yolsuzluk tabirini bulmuşlar" minvalinden şeyler yaz. sonra devran dönsün önceden yazdığın şeyleri yutarcasına neredeyse "yolsuzluğu" savun. yazık oldu bence kendisine. yine de ben kendisini şu mısralarıyla kayda değer bir şair olarak antolojime kaydettim. (bkz: rabbim sen olmasan kimin aklına gelirim ben) (bkz: senin de kıyılarını elinden aldılar mı) (bkz: kaçan bir gol kadar üzülmedik değil mi? ölürken çocuklar o güzel afrika'da) (bkz: eline sağlık tanrım leyla çok güzel olmuş) (bkz: tanrım eline sağlık dünya da çok güzel olmuş) (bkz: keşke biraz ölmesem) (bkz: tanrım gülleri ve sessiz harfleri koru) (bkz: yaşamak ne zor kalbi olana) (bkz: beraber yürüyelim olur mu)

"eline sağlık tanrım leyla çok güzel olmuş tanrım eline sağlık, dünya da güzel olmuş keşke biraz ölmesem."

"ve sen kırlara benzersin günün bu saati çıkarmamışsan çiçekli elbiseni."

"bir merhaba gönder bana suratıma kan gelsin."

... burayı sevmiyorum, bahsetmişimdir. unufak olmak iyidir olmamaktan hiç böyle demedim, yarabbim bilir bu bozuk güzellik, kalbimi yoran… bir sandalye çektim zor günlerin altına ah ama, kimse yüz vermiyor bana, sandalye bile beni çağırıyor, yarım kalan ne varsa bana düşüyor, her yağmur tanesini suya götürmek, o serin ırmaklara

çok sağlam adam. yeni şafak gazetesinde yazıyor. insana dair tespitleri mükemmele yakın. köşe yazısı yazıyorsa eğer (gazetede deneme de yazıyor olabilir. yanlış bilgi veremem) hiç okumadım köşe yazılarını. tivitleri mükemmel ama. özellikle insana dair attıkları.

birkaç gündür kendisiyle ilgili epey araştırma yaptım. kendisi vakti zamanında verem olmuş. doktorlar "ölüm" demiş hastalığına. ürettiği her şeyi o hastalık sonrası yazmış büyük bir ihtimal. aradan perde kalkmış. ölmenin, bir daha varolamamanın acısını iliklerinde hissedip ona göre yazmış. allah şahittir, şiirlerini ilk okuduğumda hissettim bir terslik olduğunu. o kırılgan ruh ve hakikate olan inanç başka türlü nasıl anlatılabilirdi ki? başka nasıl sitem edebilirdi insan ölüme? ya şiirle ya da şarkıyla. dupduru bir ruhu ve dili var bu adamın. dizlere gel; "ey aşk, yaptığını beğendin mi? yetimler gibiyim ziyafetten aç dönen" *** "allah'ım bana kaldırımların kalbinden tak. yürüsünler, gitsinler, sesim çıkmasın." *** "güzeldim de galiba bunu nasıl söylesem: eline sağlık tanrım leyla çok güzel olmuş tanrım eline sağlık dünya da çok güzel olmuş keşke biraz ölmesem." *** ayrıca kendisi bana muzaffer tayyip uslu ve rüştü onur'u hatırlattı. aynı naif dil, aynı derin anlatım.

--- spoiler --- ''rabb'im sen olmasan, kimin aklına gelirim ben.'' --- spoiler ---

''hayat, ölecek olanların ölenlere ağlamasından ibarettir. ''

"eşyayı dahi incitme" diyen bir medeniyetin mensuplarıyız. su içtikleri bardağı öpen mevlevileri düşünün. ormana girerken, genç ağaçları korkutmamak için baltanın sapını bezle saran tahtacıları. şimdi ise birbirlerinin küçük bir hatasını bekleyen ne çok insan var. dolayısıyla, ne çok acı.